" Είχα φτάσει στον πάτο. Αυτά που λένε ότι ο πάτος δεν έχει πάτο είναι μαλακίες. Μετά από ένα μήνα στο δρόμο και τριάντα νύχτες σε γωνίες και παγκάκια, είχα φτάσει στο τέλος του κατήφορου όπου το τέλμα νοίκιαζε δωμάτια σε τιμές ευκαιρίας. Εγώ δεν είχα φράγκο, και έτσι δεν έμεινα στο τέλμα ούτε ένα βράδυ. Μετά από λίγες ημέρες, άρχισα να διαπιστώνω με έκπληξη ότι ένιωθα όλο και καλύτερα. Είχα ξεκινήσει προσπαθώντας να ξεχάσω και τώρα σχεδόν τα είχα καταφέρει. Δυσκολευόμουν να θυμηθώ τι ήθελα να ξεχάσω. Χωρίς δόσεις να χορεύουν πάνω από το κεφάλι μου και να ξελογιάζουν τα χρήματα μέσα στο πορτοφόλι μου, χωρίς απλήρωτους λογαριασμούς, χωρίς "σε θέλει ο κύριος διευθυντής" και γενικά χωρίς όλα αυτά τα μικρά καθημερινά άγχη (που μόνα τους δεν πιάνουν μία, αλλά όταν συνασπίζονται σου τρώνε τα σωθικά, αργά αλλά σταθερά κάθε μέρα), ένιωθα καινούργιος άνθρωπος...
